Prudentius, Contra Symmachum
H.J. Thomson, Ed.

---

Simon, quem vocitant Petrum,
summus discipulus Dei,
lucis forte sub exitu,
cum vesper croceus rubet,
5curvam vulserat ancoram
captans flamina linteis
et transnare volens fretum,
nox ventum movet obvium
fundo qui mare misceat,
10iactatam quatiat ratem.
clamor nauticus aethera
plangens atque ululans ferit
cum stridore rudentium,
nec quidquam suberat spei
15mergendis prope naufragis,
cum Christum procul aspicit
pallens turba periculis
calcantem pedibus mare,
ac si per solidam viam
20siccum litus obambulet. [p. 4]
Haec miracula ceteri
vectores pavidi stupent,
solus non trepidus Petrus
agnoscit Dominum poli
25terraeque et maris invii,
cuius omnipotentiae est
plantis aequora subdere.
tendit suppliciter manus,
notum subsidium rogat.
30ast ille placide adnuens
puppi ut desiliat iubet.
iussis obsequitur Petrus,
sed vestigia fluctibus
summis tingere coeperat
35et lapsante gradu pedes
pessum mergere lubricos.
mortalem Deus increpat
quod sit non stabili fide
nec calcare fluentia
40nec Christum valeat sequi.
tum dextra famulum levat
sistitque et docet ingredi
tergum per tumidum freti.
sic me tuta silentia
45egressum dubiis loquax
infert lingua periculis,
non, ut discipulum Petrum,
fidentem et merito et fide,
sed quem culpa frequens levem
50volvat per freta naufragum.
sum plane temerarius,
qui noctis mihi conscius
quam vitae in tenebris ago,
puppem credere fluctibus [p. 6]
55tanti non timeam viri;
quo nunc nemo disertior
exultat, fremit, intonat,
ventisque eloquii tumet:
cui mersare facillimum est
60tractandae indocilem ratis,
ni tu, Christe potens, manum
dextro numine porrigas,
facundi oris ut inpetus
non me fluctibus obruat,
65sed sensim gradiens vadis
insistam fluitantibus.