Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
27.
fusis Auruncis victor tot intra paucos dies bellis
Romanus promissa consulis fidemque senatus expectabat, cum Appius et insita superbia animo et ut collegae vanam faceret fidem, quam asperrime poterat,
ius de creditis pecuniis dicere. deinceps et, qui ante
nexi fuerant, creditoribus tradebantur et nectebantur
alii.
[2]
quod ubi cui militi inciderat, collegam appellabat.
concursus ad Servilium fiebat; illius promissa iactabant;
illi exprobrabant sua quisque belli merita cicatricesque
acceptas. postulabant, ut aut referret ad senatum, aut
auxilio esset consul civibus suis, imperator militibus.
movebant consulem haec, sed tergiversari res cogebat;
[3]
[p. 97]
adeo in alteram causam non collega solum praeceps
erat, sed omnis factio nobilium. ita medium se gerendo nec plebis vitavit odium nec apud patres gratiam
iniit.
[4]
patres mollem consulem et ambitiosum rati,
plebes fallacem; brevique apparuit aequasse eum Appii
odium.
certamen consulibus inciderat,
[5]
uter dedicaret Mercuri aedem. senatus a se rem ad populum reiecit:
utri eorum dedicatio iussu populi data esset, eum praeesse annonae, mercatorum collegium instituere, sollemnia pro pontifice iussit suscipere.
[6]
populus dedicationem
aedis dat M. Laetorio, primi pili centurioni, quod facile appareret non tam ad honorem eius, cui curatio
altior fastigio suo data esset, factum quam ad consulum ignominiam.
[7]
saevire inde utique consulum alter
patresque; sed plebi creverant animi, et longe alia quam
primo instituerant via grassabantur.
[8]
desperato enim
consulum senatusque auxilio, cum in ius duci debitorem vidissent, undique convolabant. neque decretum
exaudiri consulis prae strepitu et clamore poterat, neque, cum decresset, quisquam obtemperabat.
[9]
vi agebatur, metusque omnis et periculum, cum in conspectu
consulis singuli a pluribus violarentur, in creditores a
debitoribus verterant.
super haec timor incessit Sabini belli;
[10]
dilectuque
decreto nemo nomen dedit, furente Appio et insectante
ambitionem collegae, qui populari silentio rem publicam proderet et ad id, quod de credita pecunia ius
non dixisset, adiceret, ut ne dilectum quidem ex senatus consulto haberet:
[11]
non esse tamen desertam omnino
rem publicam neque proiectum consulare imperium;
se unum et suae et patrum maiestatis vindicem fore.
cum circumstaret cotidiana multitudo licentia accensa,
[12]
arripi unum insignem ducem seditionum iussit. ille
cum a lictoribus iam traheretur, provocavit; nec cessisset
provocationi consul, quia non dubium erat populi iudicilm, nisi aegre victa pertinacia foret consilio magis
[p. 98]
et auctoritate principum quam populi clamore; adeo
supererant animi ad sustinendam invidiam.
[13]
crescere
inde malum in dies non clamoribus modo apertis, sed,
quod multo perniciosius erat, secessione occultisque
conloquiis. tandem invisi plebi consules magistrate
abeunt, Servilius neutris, Appius patribus mire gratus.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.