[118]
sed
quid ego populi Romani animum virtutemque commemoro,
libertatem iam ex diuturna servitute dispicientis, in eo homine
cui tum petenti iam aedilitatem ne histriones quidem coram
sedenti pepercerunt? nam cum ageretur togata 'simulans,'
ut opinor, caterva tota clarissima concentione in ore1 impuri
hominis imminens contionata est:
“huic, Tite,
tua2 po/st principia atque e/xitus vitio/sae vitae3—!
” sedebat exanimatus, et is qui antea cantorum convicio contiones celebrare suas solebat cantorum ipsorum vocibus eiciebatur. et quoniam facta mentio est ludorum, ne illud quidem praetermittam, in magna varietate sententiarum numquam ullum fuisse locum, in quo aliquid a poeta dictum cadere in tempus nostrum videretur, quod aut populum universum fugeret aut non exprimeret4 ipse actor.
tua2 po/st principia atque e/xitus vitio/sae vitae3—!
” sedebat exanimatus, et is qui antea cantorum convicio contiones celebrare suas solebat cantorum ipsorum vocibus eiciebatur. et quoniam facta mentio est ludorum, ne illud quidem praetermittam, in magna varietate sententiarum numquam ullum fuisse locum, in quo aliquid a poeta dictum cadere in tempus nostrum videretur, quod aut populum universum fugeret aut non exprimeret4 ipse actor.