rufinus
γείτονα παρθένον εἶχον Ἀμυμώνην, Ἀφροδίτη,
ἥ μου τὴν ψυχὴν ἔφλεγεν οὐκ ὀλίγον.
αὕτη μοι προσέπαιξε,1 καί, εἴ ποτε καιρός, ἐτόλμων
ἠρυθρία. τί πλέον; τὸν πόνον ᾐσθάνετο:
ἤνυσα πολλὰ καμών. παρακήκοα νῦν ὅτι τίκτει:
ὥστε τί ποιοῦμεν; φεύγομεν ἢ μένομεν;