Lucian, Philopsuedes sive incredulus
A. M. Harmon, Ed.

‘ [19] νὴ Δί᾽,’ ἦν δ᾽ ἐγώ, ‘εἶδόν τινα ἐπὶ δεξιὰ τοῦ κρουνοῦ ταινίας καὶ στεφάνους ξηροὺς ἔχοντα, κατακεχρυσωμένον πετάλοις τὸ στῆθος.’ ‘ἐγὼ δέ,’ ὁ Εὐκράτης ἔφη, ‘ ἐκεῖνα ἐχρύσωσα, ὁπότε μ᾽ ἰάσατο διὰ τρίτης ὑπὸ τοῦ ἠπιάλου ἀπολλύμενον.’ ‘ἦ γὰρ καὶ ἰατρός,’ ἦν δ᾽ ἐγώ, ‘ὁ βέλτιστος ἡμῖν Πέλλιχος οὗτός ἐστιν;’ ‘ μὴ σκῶπτε,’ ἦ δ᾽ ὃς ὁ Εὐκράτης, ‘ἤ σε οὐκ εἰς μακρὰν μέτεισιν ὁ ἀνήρ οἶδα ἐγὼ ὅσον δύναται οὗτος ὁ ὑπὸ σοῦ γελώμενος ἀνδριάς. ἢ οὐ νομίζεις τοῦ αὐτοῦ εἶναι καὶ ἐπιπέμπειν ἠπιάλους οἷς ἂν ἐθέλῃ, εἴ γε καὶ ἀποπέμπειν δυνατὸν αὐτῷ;’ ‘ ἵλεως,’ ἦν δ᾽ ἐγώ, ‘ ἔστω ὁ ἀνδριὰς καὶ ἤπιος οὕτως ἀνδρεῖος ὤν. τί δ᾽ οὖν καὶ ἄλλο ποιοῦντα ὁρᾶτε αὐτὸν ἅπαντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ;’ ‘ἐπειδὰν τάχιστα,’ ἔφη, ‘ νὺξ γένηται, ὁ δὲ καταβὰς ἀπὸ τῆς βάσεως ἐφ᾽ ᾗ ἕστηκε περίεισιν ἐν κύκλῳ τὴν οἰκίαν, καὶ πάντες ἐντυγχάνομεν αὐτῷ ἐνίοτε καὶ ᾁδοντι, καὶ οὐκ ἔστιν ὅντινα ἠδίκησεν ἐκτρέπτεσθαι γὰρ χρὴ μόνον ὁ δὲ παρέρχεται μηδὲν ἐνοχλήσας τοὺς ἰδόντας. καὶ μὴν καὶ λούεται τὰ πολλὰ καὶ παίζει δι᾽ ὅλης τῆς νυκτός, ὥστε ἀκούειν τοῦ ὕδατος ψοφοῦντος.’ ‘ὅρα τοίνυν,’ ἦν δ᾽ ἐγώ, ‘μὴ οὐχὶ Πέλλιχος ὁ ἀνδριάς, ἀλλὰ Τάλως ὁ Κρὴς ὁ τοῦ Μίνωος ᾖ: καὶ [p. 350] γὰρ ἐκεῖνος χαλκοῦς τις ἦν τῆς Κρήτης περίπολος. εἰ δὲ μὴ χαλκοῦ, ὦ Εὔκρατες, ἀλλὰ ξύλου πεποίητο, οὐδὲν αὐτὸν ἐκώλυεν οὐ Δημητρίου ἔργον εἶναι, ἀλλὰ τῶν Δαιδάλου τεχνημάτων δραπετεύει γοῦν, ὡς φής, ἀπὸ τῆς βάσεως καὶ οὗτος.’ ‘ ’