This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
[140]
Matrona inter primas honesta, Philomela nomine,
quae multas saepe hereditates officio aetatis extorserat, tum anus et floris
exstincti, filium filiamque ingerebat orbis senibus, et per hanc successionem artem
suam perseverabat extendere. Ea ergo ad Eumolpum venit et commendare liberos suos
eius prudentiae bonitatique ... credere se et vota sua. Illum esse solum in toto
orbe terrarum, qui praeceptis etiam salubribus instruere iuvenes quotidie posset. Ad
summam, relinquere se pueros in domo Eumolpi, ut ilium loquentem audirent ... quae
sola posset hereditas iuvenibus dari. Nec aliter fecit ac dixerat, filiamque
speciosissimam cum fratre ephebo in cubiculo reliquit simulavitque se in templum ire
ad vota nuncupanda. Eumolpus, qui tam frugi erat ut illi etiam ego puer viderer, non
distulit puellam invitare ad pigiciaca1 sacra. Sed et podagricum se esse lumborumque solutorum
omnibus dixerat, et si non servasset integram simulationem, periclitabatur totam
paene tragoediam evertere. Itaque ut constaret mendacio fides, puellam quidem
exoravit, ut sederet super commendatam bonitatem, Coraci autem imperavit, ut lectum,
in quo ipse iacebat, subiret positisque[p. 318] in pavimento manibus dominum
lumbis suis commoveret. Ille lente2 parebat imperio puellaeque artificium pari motu remunerabat. Cum
ergo res ad effectum spectaret, clara Eumolpus voce exhortabatur Coraca, ut
spissaret officium. Sic inter mercennarium amicamque positus senex veluti
oscillatione ludebat. Hoc semel iterumque ingenti risu, etiam suo, Eumolpus fecerat.
Itaque ego quoque, ne desidia consuetudinem perderem, dum frater sororis suae
automata per clostellum miratur, accessi temptaturus, an pateretur iniuriam. Nec se
reiciebat a blanditiis doctissimus puer, sed me numen inimicum ibi quoque invenit ...
“Dii maiores sunt, qui me restituerunt in integrum Mercurius enim, qui animas ducere
et reducere solet, suis beneficiis reddidit mihi, quod manus irata praeciderat, ut
scias me gratiosiorem esse quam Protesilaum aut quemquam alium antiquorum.” Haec
locutus sustuli tunicam Eumolpoque me totum approbavi. At ille primo exhorruit,
deinde ut plurimum crederet, utraque manu deorum beneficia tractat ...
“Socrates, deorum hominumque ... , gloriari solebat, quod nunquam neque in
tabernam conspexerat nec ullius turbae frequentioris concilio oculos suos
crediderat. Adeo nihil est commodius quam semper cum sapientia loqui.”
“Omnia” inquam “ista vera sunt; nec ulli enim celerius homines
incidere debent in malam fortunam, quam qui alienum concupiscunt. Unde plani
autem, unde levatores viverent, nisi aut locellos aut sonantes aere sacellos pro
hamis in turbam mitterent? Sicut muta animalia cibo inescantur, sic homines non
caperentur nisi spei aliquid morderent”. .
[p. 320]
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.