Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 42
Evan T. Sage, Ph.D. and Alfred C. Schlesinger, Ph.D., Ed.

39. et tum quidem ab Dio Perseus in¹ interiora regni recepit² se, levi aura spei obiecta quod Marcius ipsius causa suscepisse se legationem dixisset; post dies paucos ad constitutum locum venerunt. [2] magnus comitatus fuit regius cum amicorum tum satellitum turba stipante. non minore agmine legati venerunt et ab Larisa multis prosequentibus et legationibus civitatium, quae convenerant Larisam et renuntiare domum certa quae audissent volebant. [3] inerat cura insita mortalibus videndi congredientes³ nobilem regem et populi principis terrarum omnium legatos. [4] ut⁴ in conspectu steterunt, dirimente amni, paulisper internuntiando cunctatio fuit utri transgrederentur. aliquid illi regiae maiestati, aliquid hi⁵ populi Romani nomini, cum praesertim Perseus petisset colloquium, existimabant deberi. [5] ioco etiam Marcius cunctantes⁶ movit: “Minor,” inquit, “ad maiores et”—quod Philippo ipsi cognomen erat—“filius ad patrem transeat.” [6] facile persuasum id regi est. aliud deinde ambigebatur, cum quam multis transiret. Rex cum omni comitatu transire aequum censebat; legati vel cum tribus venire iubebant vel, si tantum agmen traduceret, obsides dare nihil fraudis fore in colloquio. [p. 408] [7] hippian et Pantauchum,⁷ [7] quos et legatos miserat,⁸ principes amicorum, obsides dedit. nec tam in pignus fidei obsides desiderati erant quam ut appareret sociis nequaquam ex dignitate pari congredi regem cum legatis. [8] salutatio⁹ non tamquam hostium, sed hospitalis ac benigna fuit, positisque sedibus consederunt.