Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 42
W. Weissenborn, Ed.

23. legati Carthaginienses eo tempore Romae erant et Gulussa filius Masinissae. inter eos magnae contentiones in senatu fuere. [2] [p. 95]Carthaginienses querebantur praeter agrum, de quo ante legati ¹ab Roma, qui in re praesenti cognoscerent, missi essent, amplius septuaginta oppida castellaque agri Carthaginiensis biennio proxumo Masinissam vi atque armis possedisse: [3] id illi, cui nihil pensi sit, facile esse. Carthaginienses foedere inligatos silere: [4] prohiberi enim extra fines efferre arma; quamquam sciant in suis finibus, si inde Numidas pellerent, se gesturos bellum, illo haud ambiguo capite foederis deterreri, quo diserte vetentur cum sociis populi Romani bellum gerere. [5] sed iam ultra superbiam crudelitatemque et avaritiam eius non pati posse Carthaginienses. missos esse, qui orarent senatum, ut trium harum rerum unam ab se impetrari sinerent: [6] ut vel ex aequo in ... socium populumque, quid cuiusque esset, disceptarent, vel permitterent Carthaginiensibus, ut adversus iniusta arma pio iustoque se tutarentur bello, vel ad extremum, si gratia plus quam veritas apud eos valeret, semel statuerent, quid donatum ex alieno Masinissae vellent. [7] [p. 96] modestius certe daturos eos, et scituros, quid dedissent; ²ipsum nullam praeterquam suae libidinis arbitrio finem facturum. [8] horum si nihil impetrarent, et aliquod suum post datam a P. Scipione pacem delictum esset, ipsi potius animadverterent in se. [9] tutam servitutem se sub dominis Romanis quam libertatem expositam ad iniurias Masinissae malle; [10] perire denique semel ipsis satius esse, quam sub acerbissimi carnificis arbitrio spiritum ducere. sub haec dicta lacrimantis procubuerunt, stratique humi non sibi magis misericordiam quam regi invidiam concitarunt. interrogari Gulussam placuit,