Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 4
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

48. turbatores volgi erant Sp. Maecilius quartum et M. Metilius¹ tertium² tribuni plebis, ambo absentes creati. [2] ei³ cum rogationem promulgassent ut ager ex hostibus captus viritim divideretur, magnaeque partis nobilium eo plebi scito [p. 412] [3?] publicarentur fortunae—nec enim ferme quicquam⁴ agri, ut in urbe alieno solo posita, non armis partum erat, nec quod venisset adsignatumve publice esset praeterquam plebs habebat, [4?] —atrox plebi patribusque propositum videbatur certamen. nec tribuni militum nunc in senatu, nunc conciliis⁵ privatis principum cogendis viam consilii inveniebant, [5?] cum Ap. Claudius, nepos eius qui decemvir legibus scribendis fuerat, minimus natu ex patrum concilio, [6?] dicitur dixisse vetus se ac familiare consilium domo adferre; proavum enim suum Ap. Claudium ostendisse patribus viam unam dissolvendae tribuniciae potestatis per collegarum intercessionem. [7] facile homines novos auctoritate principum de sententia deduci, si temporum interdum potius quam maiestatis memor adhibeatur oratio. [8] pro fortuna illis animos esse; ubi videant collegas principes agendae rei gratiam omnem ad plebem praeoccupasse nec locum in ea relictum sibi, haud gravate adclinaturos se ad causam senatus, [9?] per quam cum universo ordini, tum⁶ primoribus se patrum concilient. [10] adprobantibus cunctis et ante omnes Q. Servilio Prisco, quod non degenerasset ab stirpe [p. 414] Claudia conlaudante iuvenem, negotium datur ut⁷ quos quisque posset ex collegio tribunorum ad intercessionem perlicerent. [11] misso senatu prensantur ab principibus tribuni. suadendo monendo pollicendoque, gratum id singulis privatim, gratum universo senatui fore, sex ad intercessionem comparavere. [12] posteroque die cum ex composito relatum ad senatum esset de seditione quam Maecilius Metiliusque largitione pessimi exempli concirent, [13?] eae orationes a primoribus patrum habitae sunt ut pro se quisque iam nec consilium sibi suppetere diceret nec se ullam opem cernere aliam usquam praeterquam in tribunicio auxilio; in eius potestatis fidem circumventam rem publicam, tamquam privatum inopem, confugere; [14] praeclarum ipsis potestatique esse non ad vexandum senatum discordiamque ordinum movendam plus in tribunatu virium esse quam ad resistendum improbis collegis. [15] fremitus deinde universi senatus ortus, cum ex omnibus partibus curiae tribuni appellarentur. tum silentio facto ii qui praeparati erant gratia principum, quam rogationem a collegis promulgatam senatus censeat dissolvendae rei publicae esse, ei se intercessuros ostendunt. gratiae intercessoribus ab senatu actae. [16] latores rogationis [p. 416] contione advocata proditores plebis commodorum ac⁸ servos consularium appellantes aliaque truci oratione in collegas invecti actionem deposuere.