Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 4
Robert Seymour Conway, Charles Flamstead Walters, Ed.

59. interim tribunos militum in Uolscum agrum ducere exercitum placuit; [2] Cn. Cornelius unus Romae relictus. tres tribuni, postquam nullo loco castra Uolscorum esse nec commissuros se proelio apparuit, tripertito ad deuastandos fines discessere. [3] [p. 4090]Ualerius Antium petit, Cornelius Ecetras; quacumque incessere, late populati sunt tecta agrosque, ut distinerent Uolscos; Fabius, quod maxime petebatur, ad Anxur oppugnandum sine ulla populatione accessit. [4] Anxur fuit, quae nunc Tarracinae sunt, urbs prona in paludes. ab ea parte Fabius oppugnationem ostendit; [5] circummissae quattuor cohortes cum C. Seruilio Ahala cum imminentem urbi collem cepissent, ex loco altiore, qua nullum erat praesidium, ingenti clamore ac tumultu moenia inuasere. [6] ad quem tumultum obstupefacti qui aduersus Fabium urbem infimam tuebantur locum dedere scalas admouendi, plenaque hostium cuncta erant, et immitis diu caedes pariter fugientium ac resistentium, armatorum atque inermium fuit. [7] cogebantur itaque uicti, quia cedentibus spei nihil erat, pugnam inire, cum pronuntiatum repente ne quis praeter armatos uiolaretur, reliquam omnem multitudinem uoluntariam exuit armis, quorum ad duo milia et quingenti uiui capiuntur. [8] a cetera praeda Fabius militem abstinuit, [9] donec collegae uenirent, ab illis quoque exercitibus captum Anxur dictitans esse, qui ceteros Uolscos a praesidio eius loci auertissent. [10] qui ubi uenerunt, oppidum uetere fortuna opulentum tres exercitus diripuere; eaque primum benignitas imperatorum plebem patribus conciliauit. [11] additum deinde omnium maxime tempestiuo principum in multitudinem munere, ut ante mentionem ullam plebis tribunorumue decerneret senatus, ut stipendium miles de publico acciperet, cum ante id tempus de suo quisque functus eo munere esset.