Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 38
Evan T. Sage, Ph.D., Ed.

9. adversus quae legati, et quia gravia erant, et¹ quia suorum animos indomitos ac mutabiles noverant, nullo reddito responso domum regressi sunt, ut etiam atque etiam quid agendum esset re integra praetorem et principes consulerent. [2] clamore et iurgio excepti, quam diu rem traherent, qualemcumque pacem referre iussi, cum redirent Ambraciam, Acarnanum insidiis prope viam positis, cum quibus bellum erat, circumventi Thyrreum custodiendi deducuntur. [3] haec mora iniecta est paci, cum iam Atheniensium Rhodiorumque legati, qui ad deprecandum pro iis venerant, apud consulem essent. [4] Amynander quoque Athamanum rex fide accepta venerat in castra Romana, magis pro Ambracia urbe, ubi maiorem partem temporis exulaverat, quam pro Aetolis sollicitus. [5] per hos certior factus consul de casu legatorum adduci eos a Thyrreo iussit; quorum post adventum agi coeptum est de pace. [6] Amynander, quod sui maxime operis erat, impigre agebat, ut Ambracienses compelleret ad deditionem. [7] ad id² cum per colloquia principum succedens murum parum proficeret, postremo consulis permissu³ ingressus urbem partim consilio partim precibus evicit, ut permitterent se Romanis. [8] et Aetolos C. Valerius, Laevini filius, qui cum ea gente primum amicitiam pepigerat, consulis frater matre eadem genitus, [p. 30] egregie adiuvit. [9] Ambracienses prius pacti, ut⁴ Aetolorum auxiliares sine fraude emitterent, aperuerunt portas. dein Aetolis condiciones pacis dictae:⁵ quingenta Euboica ut darent talenta, ex quibus ducenta praesentia, trecenta per annos sex pensionibus aequis; captivos perfugasque redderent Romanis; [10] urbem ne quam formulae sui iuris facerent, quae post id tempus, quo T. Quinctius traiecisset in Graeciam, aut vi capta ab Romanis esset⁶ aut voluntate in amicitiam venisset; Cephallania insula ut extra ius foederis esset. [11] haec quamquam spe ipsorum aliquanto leviora erant, petentibus Aetolis ut ad concilium referrent, permissum est. [12] parva disceptatio de urbibus tenuit, quae cum sui iuris aliquando fuissent, avelli velut a corpore suo aegre patiebantur; ad unum omnes tamen accipi pacem iusserunt. [13] Ambracienses coronam auream consuli centum et quinquaginta pondo dederunt. signa aenea marmoreaque et tabulae pictae, quibus ornatior Ambracia, quia regia ibi Pyrrhi fuerat,⁷ [p. 32] quam ceterae regionis eius urbes erant, sublata omnia⁸ avectaque; [14] nihil praeterea tactum violatumve.