Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 33
Evan T. Sage, Ph.D. Professor of Latin and Head of the Department of Classics in the University of Pittsburgh, Ed.

[3] tum vero ii, quos paverat per aliquot annos publicus peculatus, velut bonis ereptis, non furtorum manubiis¹ extortis infensi et irati Romanos in Hannibalem, et ipsos causam odii quaerentes, instigabant. [4] ita diu repugnante P. Scipione Africano, qui parum ex dignitate populi Romani esse ducebat subscribere [5?] odiis accusatorum Hannibalis et factionibus Carthaginiensium inserere publicam auctoritatem nec satis [p. 402] habere bello vicisse Hannibalem, nisi velut accusatores² calumniam in eum iurarent ac nomen deferrent, [6?] tandem pervicerunt ut legati Carthaginem mitterentur, qui ad senatum eorum arguerent Hannibalem cum Antiocho rege consilia belli faciendi inire. [7] legati tres missi, Cn. Servilius, M. Claudius Marcellus, Q. Terentius Culleo. qui cum Carthaginem venissent, ex consilio inimicorum Hannibalis quaerentibus causam adventus dici iusserunt, [8?] venisse se ad controversias quae cum Masinissa rege Numidarum Carthaginiensibus essent dirimendas. [9] id creditum vulgo; unum Hannibalem se peti ab Romanis non fallebat et ita pacem Carthaginiensibus datam esse ut inexpiabile bellum adversus se unum maneret. itaque cedere tempori et fortunae statuit; [10] et praeparatis iam ante omnibus ad fugam, obversatus eo die in foro avertendae suspicionis causa, primis tenebris vestitu forensi ad portam cum duobus comitibus ignaris consilii est egressus.