Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 32
Evan T. Sage, Ph.D. Professor of Latin and Head of the Department of Classics in the University of Pittsburgh, Ed.

11. cum in hoc statu res esset, pastor quidam a Charopo, principe Epirotarum, missus deducitur ad consulem. [2] is se in eo saltu, qui regiis tum teneretur castris, armentum pascere solitum ait omnes montium eorum amfractus callesque nosse. [3] si secum aliquos consul mittere velit, se non iniquo nec perdifficili aditu super caput hostium eos educturum.¹ [4] haec ubi consul audivit, percunctatum ad Charopum mittit, satisne credendum super tanta re agresti censeret. Charopus renuntiari iubet, ita crederet, ut suae potius omnia quam illius potestatis essent. [5] cum magis vellet credere quam auderet mixtumque gaudio et metu animum gereret, auctoritate motus Charopi experiri spem oblatam statuit et, [6?] ut [p. 184] averteret regem² ab suspicione, biduo insequenti³ lacessere hostem dispositis ab omni parte copiis succedentibusque integris in locum defessorum non destitit. [7] quattuor milia inde lecta peditum et trecentos equites tribuno militum tradit. equites quoad loca patiantur ducere iubet; ubi ad invia equiti ventum sit, in planitie aliqua locari equitatum, pedites, qua dux monstraret viam, ire; [8] ubi, ut polliceatur, super caput hostium perventum sit, fumo dare signum nec antea clamorem tollere, quam ab se signo recepto pugnam coeptam arbitrari posset. [9] nocte itinera fieri iubet—et pernox⁴ forte luna erat— interdiu cibi quietisque sumeret tempus. ducem promissis ingentibus oneratum, si fides extet, vinctum tamen tribuno tradit. [10] his copiis ita dimissis eo intentius Romanus undique instat, capit⁵ stationes.