Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 28
Frank Gardener Moore, Professor Emeritus in Columbia University, Ed.

[p. 138] [3] Indibilis abiectis belli consiliis nihil tutius in³ adflictis rebus experta fide et clementia Scipionis ratus, Mandonium fratrem ad eum mittit; [4] qui advolutus genibus fatalem rabiem temporis eius accusat, cum velut contagione quadam pestifera non Ilergetes modo et Lacetani, sed castra quoque Romana insanierint. [5] suam quidem et fratris et reliquorum popularium eam condicionem esse ut aut, si ita videatur, reddant spiritum P. Scipioni ab eodem illo acceptum, aut servati bis uni debitam vitam pro eo in perpetuum devoveant. [6] antea in causa sua fiduciam sibi fuisse nondum experta clementia eius; nunc contra nullam in causa, omnem in misericordia victoris spem positam⁴ habere.

[7] mos vetustus erat Romanis, cum quo nec foedere nec aequis legibus iungeretur amicitia, non prius imperio in eum tamquam pacatum uti quam omnia divina humanaque dedidisset, obsides accepti, arma adempta, praesidia urbibus imposita forent. [8] Scipio multis invectus in praesentem Mandonium absentemque Indibilem verbis, illos quidem merito perisse ipsorum maleficio ait, victuros suo atque populi Romani beneficio. [9] ceterum se neque arma iis adempturum⁵ neque obsides imperaturum⁶ —quippe ea pignera timentium rebellionem esse; se libera arma relinquere, [10?] solutos animos—neque se⁷ in [p. 140] obsides innoxios, sed in ipsos, si defecerint,⁸ saeviturum, nec ab inermi, sed ab armato hoste poenas expetiturum. utramque fortunam⁹ expertis permittere sese utrum propitios an iratos habere Romanos mallent. [11] ita dimissus Mandonius pecunia tantummodo imperata ex qua stipendium militi praestari posset. [12] ipse Marcio in ulteriorem Hispaniam praemisso, Silano Tarraconem remisso¹⁰ paucos moratus dies, dum imperatam pecuniam Ilergetes pernumerarent, cum expeditis Marcium iam adpropinquantem Oceano adsequitur.