Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 22
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

27. Minucius vero, cum iam ante vix tolerabilis fuisset rebus secundis ac favore volgi, [2?] tum utique immodice immodesteque non Hannibale magis victo ab se quam Q. Fabio gloriari: [3] illum in rebus asperis unicum ducem ac parem quaesitum Hannibali, maiorem minori, dictatorem magistro equitum, quod nulla memoria habeat annalium, iussu populi aequatum in eadem civitate, in qua magistri [p. 292] equitum virgas ac secures dictatoris tremere atque¹ horrere soliti sint: [4] tantum suam felicitatem virtutemque enituisse. ergo secuturum² se fortunam suam, si dictator in cunctatione³ ac segnitie deorum hominumque iudicio damnata perstaret. [5] itaque quo die primum congressus est cum Q. Fabio, statuendum omnium primum ait esse quem ad modum imperio aequato utantur: [6] se optimum ducere aut diebus alternis, aut, si maiora intervalla placerent, partitis temporibus alterius summum ius imperiumque esse, [7?] ut par hosti non solum consilio⁴ sed viribus etiam esset, si quam occasionem rei gerendae habuisset.

[8] Q. Fabio haudquaquam id placere: omnia enim fortunam⁵ eam habituram quaecumque temeritas collegae habuisset: sibi communicatum cum alio,⁶ non ademptum imperium esse: [9] itaque se nunquam volentem parte qua posset rerum consilio gerendarum cessurum, nec se tempora aut dies imperii cum eo, exercitum divisurum, suisque consiliis, quoniam omnia non liceret, quae posset servaturum. [10] ita obtinuit ut legiones, sicut consulibus mos esset, inter se dividerent. prima et quarta Minucio, secunda et tertia Fabio evenerunt. [11] item equites pari numero sociumque et Latini nominis auxilia [p. 294] diviserunt. castris quoque se separari magister⁷ equitum voluit.