Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 22
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

23. haec in Hispania¹ secunda aestate Punici belli gesta, cum in Italia paulum intervalli cladibus Romanis sollers cunctatio Fabi fecisset; [2] quae ut [p. 278] Hannibalem non mediocri sollicitum cura habebat,² tandem eum militiae magistrum delegisse Romanos cernentem, [3?] qui bellum ratione non fortuna gereret, ita contempta erat inter cives armatos pariter togatosque, utique postquam absente eo temeritate magistri equitum laeto verius³ dixerim quam prospero eventu pugnatum fuerat. [4] accesserant duae res ad augendam invidiam dictatoris, una fraude ac dolo Hannibalis, quod, cum a perfugis ei monstratus ager dictatoris esset, omnibus circa solo aequatis ab uno eo ferrum ignemque et vim omnem hostilem⁴ abstineri iussit, ut occulti alicuius pacti ea merces videri posset, [5?] altera ipsius facto, primo forsitan dubio, quia non exspectata in eo senatus auctoritas est, ad extremum haud ambigue in maximam laudem verso. [6] in permutandis captivis, quod sic primo Punico bello factum erat, convenerat inter duces Romanum Poenumque ut quae pars plures⁵ reciperet quam daret argenti pondo bina et selibras in militem praestaret. [7] ducentis⁶ quadraginta septem cum plures Romanus quam Poenus recepisset argentumque pro eis debitum saepe iactata in senatu re, quoniam non consuluisset patres, [8?] tardius erogaretur, inviolatum [p. 280] ab hoste agrum misso Romam Quinto filio⁷ vendidit⁸ fidemque publicam impendio privato exsolvit.

[9] Hannibal pro Gereoni moenibus, cuius urbis captae atque incensae ab se in usum horreorum pauca reliquerat tecta, in stativis erat. [10] inde frumentatum duas exercitus partes mittebat; cum tertia ipse expedita in statione erat simul castris praesidio et circumspectans necunde impetus in frumentatores fieret.