Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 21
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

20. ibi iis¹ nova terribilisque species visa est, quod armati—ita mos gentis erat—in concilium venerunt. [2] cum verbis extollentes gloriam virtutemque populi Romani ac magnitudinem imperii petissent ne Poeno bellum Italiae inferenti per agros urbesque suas transitum darent, [3?] tantus cum fremitu risus dicitur ortus ut vix a magistratibus maioribusque natu iuventus sedaretur; [4] adeo stolida impudensque postulatio visa est censere² ne in Italiam transmittant Galli bellum, ipsos id avertere³ in se, agrosque suos pro alienis populandos obicere. [5] sedato tandem fremitu responsum legatis est neque Romanorum in se meritum esse neque Carthaginiensium iniuriam ob quae aut pro Romanis aut adversus Poenos sumant arma; [6] contra ea audire sese gentis suae homines agro finibusque Italiae pelli a populo Romano stipendiumque pendere⁴ et cetera indigna pati. [7] eadem ferme in ceteris Galliae conciliis dicta auditaque; nec hospitale quicquam pacatumve satis prius auditum quam Massiliam venere. [8] ibi omnia ab sociis inquisita cum cura ac fide cognita: [p. 58] praeoccupatos iam ante ab Hannibale Gallorum animos⁵ esse; sed ne illi quidem ipsi satis mitem gentem fore—adeo ferocia atque indomita ingenia esse—ni subinde auro, cuius avidissima gens est, principum animi concilientur. [9] ita peragratis Hispaniae Galliaeque populis⁶ legati Romam redeunt haud ita multo post quam consules in provincias profecti erant. civitatem omnem exspectatione⁷ belli erectam⁸ invenerunt satis constante fama iam Hiberum Poenos tramisisse.