Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 2
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

37. ludi quam amplissimi ut fierent senatus decrevit. ad eos ludos auctore Attio Tullio vis magna Volscorum venit. [2] priusquam committerentur ludi, Tullius, ut domi compositum cum Marcio fuerat, ad consules venit; dicit esse quae secreto agere de re publica velit. [3] arbitris remotis “invitus,” inquit, “quod sequius sit de meis civibus loquor. non tamen admissum quicquam ab iis criminatum venio, [p. 340] sed cautum ne admittant. [4] nimio plus quam velim¹ nostrorum ingenia sunt mobilia. [5] multis id cladibus sensimus, quippe qui non nostro merito sed vestra patientia incolumes simus. magna hic nunc Volscorum multitudo est; ludi sunt; spectaculo intenta civitas erit. [6] memini quid per eandem occasionem ab Sabinorum iuventute in hac urbe commissum sit; horret animus ne quid inconsulte ac temere fiat. haec nostra vestraque causa prius dicenda vobis, consules, ratus sum. [7] quod ad me attinet, extemplo hinc domum abire in animo est, ne cuius facti dictive contagione praesens violer.” haec locutus abiit. [8] consules cum ad patres rem dubiam sub auctore certo detulissent, auctor magis, ut fit, quam res ad praecavendum vel ex supervacuo movit; factoque senatus consulto ut urbe² excederent Volsci, praecones dimittuntur qui omnes eos proficisci ante noctem iuberent. ingens pavor primo discurrentis ad suas res tollendas in hospitia perculit; proficiscentibus deinde indignatio oborta se ut consceleratos contaminatosque ab ludis, festis diebus, coetu quodam modo hominum deorumque abactos esse.