anonymi epigrammatici
ἐξ ἐμέθεν λυκάβαντος ὑπηελίοιο θύρετρα,
Αὐσονίης θ᾽ ^ ὕψος δέρκεται Ἠέλιος.
αὐτὰρ ἐγὼ θαμινῇσι γύην νιφάδεσσι διαίνω,
τεύχων εἰαρινῆς ἔγκυον ἀγλαΐης.
ἄρχετ᾽ Ἄρης ἀπ᾽ ἐμεῖο, καὶ ἄνθεα καὶ γλάγος ἡδύ:
ἴση δ᾽ εἰκοστῷ ἤματι νὺξ τελέθει.
ἐντύνοι τημόσδε φυτοσκάφος, ἔρνεα τάμνων,
ῥίζᾐ ἐπ᾽ ἀγροτέρῃ ἥμερον ἀκρεμόνα.
οἴγεται ἄρτι θάλασσα: ἐφοπλίζοιτε δὲ νῆας:
ὥριον ἀκλύστων ἐκτὸς ἄγειν λιμένων.
μεσσάτιος ῥόδου εἰμὶ καὶ ἀργεννοῖο κρίνοιο,
καὶ ξανθῆς κεράσου βρίθομαι ἀκρεμόσιν.
καρκίνον Ἠέλιος μετανίσσεται: ἀστάχυας δὲ
καρφαλέους κείρει γειοπόνος δρεπάνῃ.
κρίνω ἐγὼ Δηὼ καὶ ἀχυρμιάς: ἐν δὲ Λέοντι
ἀτρεκέα τελέθει χεύματα Νηιάδων.
βρίθω ἐγὼ σταφυλῇ, βρίθω δ᾽ ἐπὶ πάσῃ ὀπώρῃ:᾿:
αὖθις δ᾽ ἰσοπαλὴς γίνεται ἤματι νύξ.
τίς δὲ κ᾽ ἐμεῖο πέλοι γλυκερώτερος, ὃς μέθυ χεύω,
ληνῷ ἐπεὶ κατάγω Βάκχον ἀπ᾽ οἰνοπέδου;
εἴ τοι Ἀθηναίης πέλει ἔρνεα, ὥριον ἤδη
καρπὸν ἀποθλίβειν, μνῆστιν ἔχειν καμάτων.
παύσασθαι νειοῦ κέλομαι: γλαγόωντι γὰρ ἤδη
σπέρματι ῥιγεδανὴ πηγυλὶς ἀντιάσει. [p. 214]
