Philostratus the Athenian, Vita Apollonii
Carl Ludwig Kayser, Ed.

---

κορυφὴν δ᾽ ὑπερβάλλοντες τοῦ ὄρους καὶ βαδίζοντες αὐτὴν, ἐπειδὴ ἀποτόμως εἶχεν, ἤρετο οὑτωσὶ τὸν Δάμιν: ‘εἰπέ μοι,’ ἔφη ‘ποῦ χθὲς ἦμεν;’ ὁ δὲ ‘ἐν τῷ πεδίῳ’ ἔφη. ‘τήμερον δέ, ὦ Δάμι, ποῦ;’ ‘ἐν τῷ Καυκάσῳ,’ εἶπεν ‘εἰ μὴ ἐμαυτοῦ ἐκλέλησμαι.’ ‘πότε οὖν κάτω μᾶλλον ἦσθα;’ πάλιν ἤρετο, ὁ δὲ ‘τουτὶ μὲν’ ἔφη ‘οὐδὲ ἐπερωτᾶν ἄξιον: χθὲς μὲν γὰρ διὰ κοίλης τῆς γῆς ἐπορευόμεθα, τήμερον δὲ πρὸς τῷ οὐρανῷ ἐσμέν.’ ‘οἴει οὖν,’ ἔφη ‘ὦ Δάμι, τὴν μὲν χθὲς ὁδοιπορίαν κάτω εἶναι, τὴν δὲ τήμερον ἄνω;’ ‘νὴ Δί᾽,’ εἶπεν ‘εἰ μὴ μαίνομαί γε.’ ‘τί οὖν ἡγῇ’ ἔφη ‘παραλλάττειν τὰς ὁδοὺς ἀλλήλων ἢ τί τήμερον πλέον εἶναί σοι τοῦ χθές;’ ‘ὅτι χθὲς’ ἔφη ‘ἐβάδιζον οὗπερ πολλοί, σήμερον δέ, οὗπερ ὀλίγοι.’ ‘τί γάρ,’ ἔφη ‘ὦ Δάμι, οὐ καὶ [p. 46] τὰς ἐν ἄστει λεωφόρους ἐκτρεπομένῳ βαδίζειν ἐστὶν ἐν ὀλίγοις τῶν ἀνθρώπων;’ ‘οὐ τοῦτο’ ἔφη ‘εἶπον, ἀλλ᾽ ὅτι χθὲς μὲν διὰ κωμῶν ἐκομιζόμεθα καὶ ἀνθρώπων, σήμερον δὲ ἀστιβές τι ἀναβαίνομεν χωρίον καὶ θεῖον, ἀκούεις γὰρ τοῦ ἡγεμόνος, ὅτι οἱ βάρβαροι θεῶν αὐτὸ ποιοῦνται οἶκον’ καὶ ἅμα ἀνέβλεπεν ἐς τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους. ὁ δὲ ἐμβιβάζων αὐτὸν ἐς ὃ ἐξ ἀρχῆς ἠρώτα ‘ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὦ Δάμι, ὅ τι ξυνῆκας τοῦ θείου βαδίζων ἀγχοῦ τοῦ οὐρανοῦ;’ ‘οὐδὲν’ ἔφη. ‘καὶ μὴν ἐχρῆν γε’ εἶπεν ‘ἐπὶ μηχανῆς τηλικαύτης καὶ θείας οὕτως ἑστηκότα περί τε τοῦ οὐρανοῦ σαφεστέρας ἤδη ἐκφέρειν δόξας περί τε τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης, ὧν γε καὶ ῥάβδῳ ἴσως ἡγῇ ψαύσειν προσεστηκὼς τῷ οὐρανῷ τούτῳ.’ ‘ἃ χθὲς’ ἔφη ‘περὶ τοῦ θείου ἐγίγνωσκον, γιγνώσκω καὶ τήμερον καὶ οὔπω μοι ἑτέρα προσέπεσε περὶ αὐτοῦ δόξα.’ ‘οὐκοῦν,’ ἔφη ‘ὦ Δάμι, κάτω τυγχάνεις ὢν ἔτι καὶ οὐδὲν παρὰ τοῦ ὕψους εἴληφας ἀπέχεις τε τοῦ οὐρανοῦ ὁπόσον χθές: καὶ εἰκότως σε ἠρόμην, ἃ ἐν ἀρχῇ: σὺ γὰρ ᾤου γελοίως ἐρωτᾶσθαι.’ ‘καὶ μὴν’ ἔφη ‘καταβήσεσθαί γε σοφώτερος ᾤμην ἀκούων, Ἀπολλώνιε, τὸν μὲν Κλαζομένιον Ἀναξαγόραν ἀπὸ τοῦ κατὰ Ἰωνίαν Μίμαντος ἐπεσκέφθαι τὰ ἐν τῷ οὐρανῷ, Θαλῆν τε τὸν Μιλήσιον ἀπὸ τῆς προσοίκου Μυκάλης, λέγονται δὲ καὶ τῷ Παγγαίῳ ἔνιοι φροντιστηρίῳ χρήσασθαι καὶ ἕτεροι τῷ Ἄθῳ. ἐγὼ δὲ μέγιστον τούτων ἀνελθὼν ὕψος οὐδὲν σοφώτερος ἑαυτοῦ καταβήσομαι.’ ‘οὐδὲ γὰρ ἐκεῖνοι,’ ἔφη ‘αἱ γὰρ τοιαίδε περιωπαὶ γλαυκότερον μὲν τὸν οὐρανὸν ἀποφαίνουσι καὶ μείζους τοὺς ἀστέρας καὶ τὸν ἥλιον ἀνίσχοντα ἐκ νυκτός, ἃ καὶ ποιμέσιν ἤδη καὶ αἰπόλοις ἐστὶ δῆλα, ὅπη δὲ τὸ θεῖον [p. 47] ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρωπείου γένους καὶ ὅπη χαίρει ὑπ᾽ αὐτοῦ θεραπευόμενον, ὅ τί τε ἀρετὴ καὶ ὅ τι δικαιοσύνη τε καὶ σωφροσύνη, οὔτε Ἄθως ἐκδείξει τοῖς ἀνελθοῦσιν οὔτε ὁ θαυμαζόμενος ὑπὸ τῶν ποιητῶν Ὄλυμπος, εἰ μὴ διορῴη αὐτὰ ἡ ψυχή, ἥν, εἰ καθαρὰ καὶ ἀκήρατος αὐτῶν ἅπτοιτο, πολλῷ μεῖζον ἔγωγ᾽ ἂν φαίην ᾄττειν τουτουὶ τοῦ Καυκάσου.’