Epictetus, Discourses

σποράδην τινά.

[4] ὅταν τις ὕδωρ πίνῃ ἢ ποιῇ τι ἀσκητικόν, ἐκ πάσης ἀφορμῆς λέγει αὐτὸ πρὸς πάντας. [5] ‘ἐγὼ ὕδωρ πίνω.’ διὰ γὰρ τοῦτο ὕδωρ πίνεις, διὰ γὰρ τὸ ὕδωρ πίνειν; ἄνθρωπε, εἴ σοι λυσιτελεῖν πίνειν, πῖνε: εἰ δὲ μή, γελοίως ποιεῖς. [6] εἰ δὲ συμφέρει σοι καὶ πίνεις, σιώπα πρὸς τοὺς δυσαρεστοῦντας τοῖς ἀνθρώποις. τί οὖν; αὐτοῖς τούτοις ἀρέσκειν θέλεις;

[7] τῶν πραττομένων τὰ μὲν προηγουμένως πράττεται, τὰ δὲ κατὰ περίστασιν, τὰ δὲ κατ᾽ οἰκονομίαν, τὰ δὲ κατὰ συμπεριφοράν, τὰ δὲ κατ᾽ ἔνστασιν.

[8] δύο ταῦτα ἐξελεῖν τῶν ἀνθρώπων, οἴησιν καὶ ἀπιστίαν. οἴησις μὲν οὖν ἐστι τὸ δοκεῖν μηδενὸς προσδεῖσθαι, ἀπιστία δὲ τὸ ὑπολαμβάνειν μὴ δυνατὸν εἶναι εὐροεῖν τοσούτων περιεστηκότων. [9] τὴν μὲν οὖν οἴησιν ἔλεγχος ἐξαιρεῖ, καὶ τοῦτο πρῶτον ποιεῖ Σωκράτης. ὅτι δ᾽ οὐκ ἀδύνατόν ἐστι τὸ πρᾶγμα, σκέψαι καὶ ζήτησον. οὐδέν σε βλάψει ἡ ζήτησις αὕτη: [10] καὶ σχεδὸν τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτ᾽ ἔστι, ζητεῖν, πῶς ἐνδέχεται ἀπαραποδίστως ὀρέξει χρῆσθαι καὶ ἐκκλίσει.

[11] ‘κρείσσων εἰμὶ σοῦ: ὁ γὰρ πατήρ μου ὑπατικός ἐστιν.’ ἄλλος λέγει [12] ‘ἐγὼ δεδημάρχηκα, σὺ δ᾽ οὔ.’ εἰ δ᾽ ἵπποι ἦμεν, ἔλεγες ἂν ὅτι ‘ὁ πατήρ μου ὠκύτερος ἦν’ ἢ ὅτι ‘ἐγὼ ἔχω πολλὰς κριθὰς καὶ χόρτον’ ἢ ὅτι ‘κομψὰ περιτραχήλια;’ εἰ οὖν ταῦτά σου λέγοντος εἶπον ὅτι ‘ἔστω ταῦτα, τρέχωμεν οὖν;’ [13] ἄγε, ἐπ᾽ ἀνθρώπου οὖν οὐδέν ἐστι τοιοῦτον οἷον ἐφ᾽ ἵππου δρόμος, ἐξ οὗ γνωσθήσεται ὁ χείρων καὶ ὁ κρείττων; μήποτ᾽ ἐστὶν αἰδώς, πίστις, δικαιοσύνη; [14] τούτοις δείκνυε κρείττονα σεαυτόν, ἵν᾽ ὡς ἄνθρωπος ᾖ κρείττων. ἄν μοι λέγῃς ὅτι ‘μεγάλα λακτίζω,’ ἐρῶ σοι κἀγὼ ὅτι ‘ἐπὶ ὄνου ἔργῳ μέγα φρονεῖς.’