[2]
ταῦτα
οὖν τίνος ἕνεκα ποιεῖς; τί σε ἢ μέγα ἢ μικρὸν ἠδίκησα,
ἢ ἐλύπησα ἐγώ; τίνα ἕτερον εἶδον; οὐ πρὸς μόνον σὲ
ζῶ; οὐ μέγα, ὦ Λυσία, τοῦτο ποιεῖς γύναιον ἄθλιον λυπῶν
μεμηνὸς ἐπὶ σοί; ἔστι τις θεὸς ἡ Ἀδράστεια καὶ τὰ
τοιαῦτα ὁρᾷ: σὺ δέ ποτε λυπήσῃ τάχα, ἂν ἀκούσῃς τι
περὶ ἐμοῦ, κειμένην με ἤτοι βρόχῳ ἐμαυτὴν ἀποπνίξασαν
ἤ ἐς τὸ φρέαρ ἐπὶ κεφαλὴν ἐμπεσοῦσαν, ἢ ἕνα γέ τινα
τρόπον εὑρήσω θανάτου, ὡς μηκέτ᾽ ἐνοχλοίην βλεπομένη.
πομπεύσεις τότε ὡς μέγα καὶ λαμπρὸν ἔργον ἐργασάμενος.
τί με ὑποβλέπεις καὶ πρίῃ τοὺς ὀδόντας; εἰ
γάρ τι ἐγκαλεῖς, εἰπε, Πυθιὰς ἡμῖν αὕτη δικασάτω. τί
τοῦτο; οὐδὲ ἀποκρινάμενος ἀπέρχῃ καταλιπών με; ὁρᾷς,
ὦ Πυθιάς, οἷα πάσχω ὑπὸ Λυσίου;
Πυθίας
ὢ τῆς ἀγριότητος, τὸ μηδὲ ἐπικλασθῆναι δακρυούσης:
λίθος, οὐκ ἄνθρωπός ἐστι. πλὴν ἀλλ᾽ εἴ γε
χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν, σύ, ὦ Ἰόεσσα, διέφθειρας αὐτὸν
[p. 262]
ὑπεραγαπῶσα καὶ τοῦτο ἐμφαίνουσα. ἐχρῆν δὲ μὴ πάνυ
αὐτὸν ζηλοῦν: ὑπερόπται γὰρ αἰσθανόμενοι γίγνονται
παὖ, ὦ τάλαινα, δακρύουσα, καὶ ἤν μοι πείθῃ, ἅπαξ
[p. 313] ἢ δὶς ἀπόκλεισον ἐλθόντα: ὄψει γὰρ ἀνακαιόμενον αὐτὸν
πάνυ καὶ ἀντιμεμηνότα ἀληθῶς.
Ἰόεσσα
ἀλλὰ μηδ᾽ εἴπῃς, ἄπαγε. ἀποκλείσω Λυσίαν;
εἴθε μὴ αὐτὸς ἀποσταίη φθάσας.
Πυθίας
ἀλλ᾽ ἐπανέρχεται αὖθις.
Ἰόεσσα
ἀπολώλεκας ἡμᾶς, ὦ Πυθιάς: ἠκρόαταί σου ἴσως ‘ἀπόκλεισον’ λεγούσης.
Λυσ´ιας
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Table of Contents:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Luciani Samosatensis Opera, Vol III. Lucian. Karl Jacobitz. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig. 1896. Keyboarding.
Google Digital Humanities Awards Program provided support for entering this text.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.