ἐν τοῖς ὄρεσιν <δ᾽> αὐτομάτοισιν τὰ μιμαίκυλ᾽Θεόπομπος ῾I 751 K':'
ἐφύετο πολλά.
τρώγουσι μύρτα καὶ πέπονα μιμαίκυλα.Κράτης ῾I 142 K':'
πάνυ γάρ ἐστιν ὡρικώταταἌμφις ῾II 247 K':'
τὰ τιτθί᾽ ὥσπερ μῆλον ἢ μιμαίκυλον.
ὁ συκάμινος συκάμιν᾽, ὁρᾷς, φέρει,Θεόφραστος ῾h. pl. 3, 16, 4':' ‘ἡ κόμαρος ἡ τὸ μιμαίκυλον φέρουσα τὸ ἐδώδιμον.' ὅτι Ἀγῆνα σατυρικόν τι δρᾶμα ἀμφιβάλλεται εἴτε Πύθων ἐποίησεν ὁ Καταναῖος ἢ Βυζάντιος ἢ καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος. φησὶν ὁ παρὰ τῷ ῥήτορι Λαρήνσιος: ‘πολλὰ ὑμεῖς οἱ Γραικοὶ ἐξιδιοποιεῖσθε ὡς αὐτοὶ ἢ ὀνομάσαντες ἢ πρῶτοι εὑρόντες: ἀγνοεῖτε δὲ ὅτι Λεύκολλος ὁ Ῥωμαίων στρατηγός, ὁ τὸν Μιθριδάτην καὶ Τιγράνην καταγωνισάμενος, πρῶτος διεκόμισεν εἰς Ἰταλίαν τὸ φυτὸν τοῦτο ἀπὸ Κερασοῦντος Ποντικῆς πόλεως. καὶ οὗτός ἐστιν ὁ καὶ τὸν καρπὸν καλέσας κέρασον ὁμωνύμως τῇ πόλει, ὡς ἱστοροῦσιν οἱ ἡμέτεροι συγγραφεῖς.' πρὸς ὃν Δάφνος τίς φησιν: ‘ἀλλὰ μὴν παμπόλλοις χρόνοις πρεσβύτερος Λευκόλλου ἀνὴρ ἐλλόγιμος Δίφιλος ὁ Σίφνιος, γεγονὼς κατὰ Λυσίμαχον τὸν βασιλέα—εἷς δὲ οὗτος τῶν Ἀλεξάνδρου διαδόχων— μνημονεύει τῶν κερασίων λέγων: ‘τὰ κεράσια εὐστόμαχα, εὔχυλα, ὀλιγότροφα, ἐκ ψυχροῦ δὲ λαμβανόμενα εὐστόμαχα. καλλίω δὲ τὰ ἐρυθρότερα καὶ τὰ Μιλήσια: εἰσὶ γὰρ διουρητικά.'
ὁ πρῖνος ἀκύλους, ὁ κόμαρος μιμαίκυλα.
