ἑξῆς δὲ καὶ ταῦτ᾽ ἀναγράφει:ὁ τοῦ Σοφοκλέους Δημοφῶν ἐρώμενος τὴν Αἶγα Νικὼ πρεσβυτέραν οὖσαν ποτὲ νέος ὢν ἔτ᾽ αὐτὸς εἶχεν. ἐπεκαλεῖτο δ᾽ Αἴξ, ὅτι τὸν μέγαν κατέφαγ᾽ ἐραστήν ποτε Θαλλόν: παρεγενήθη γὰρ εἰς τὴν Ἀττικὴν ὠνησόμενος χελιδονείους ἰσχάδας Ὑμήττιόν τε φορτιούμενος μέλι. λέγεται δ᾽ ἐκείνην τὴν γυναῖκ᾽ ἐσχηκέναι πυγὴν πάνυ καλήν, ἥν ποτ᾽ ἠξίου λαβεῖν ὁ Δημοφῶν. ἣ δ᾽ εἶπε γελάσασ᾽ ‘εὖ <γ᾽>, ἵνα Σοφοκλεῖ λαβὼν δῷς, φησί, παρ᾽ ἐμοῦ, φίλτατε.' Καλλιστίου δὲ τῆς Ὑὸς καλουμένης πρὸς τὴν ἑαυτῆς λοιδορουμένης ποτὲ μητέρα ῾Κορώνη δ᾽ ἐπεκαλεῖτο τοὔνομἀ, διέλυεν ἡ Γνάθαιν᾽. ἐρωτηθεῖσα δὲ τί διαφέρονται ‘τί γάρ, ἔφησεν, ἄλλο πλὴν ἄλλ᾽ ἡ Κορώνης, ἕτερ᾽ ἐκείνη μέμφεται.' Ἵππην λέγουσι τὴν ἑταίραν Θεόδοτον ἔχειν ἐραστὴν τὸν ἐπὶ τοῦ χόρτου τότε γενόμενον. αὕτη δ᾽ ὀψὲ τῆς ὥρας ποτὲ
Λαίδα λέγουσι τὴν Κορινθίαν ποτὲ
Εὐριπίδην ἰδοῦσαν ἐν κήπῳ τινὶ
πινακίδα καὶ γραφεῖον ἐξηρτημένον
ἔχοντ᾽: ‘ἀπόκριναι, φησίν, ὦ ποιητά μοι,
τί βουλόμενος ἔγραψας ἐν τραγῳδίᾳ
‘ἔρρ᾽, αἰσχροποιέ ῾Med. 1346';᾽ καταπλαγεὶς δ᾽ Εὐριπίδης
τὴν τόλμαν αὐτῆς ‘σὺ γάρ, ἔφη, τίς εἶ, γύναι;
<οὐκ> αἰσχροποιός;᾽ ἣ δὲ γελάσασ᾽ ἀπεκρίθη
‘τί δ᾽ αἰσχρόν, εἰ μὴ τοῖσι χρωμένοις δοκεῖ ῾Eur. fr. 19 N';᾽
ἡ Γλυκέριον λαβοῦσα παρ᾽ ἐραστοῦ τινος
Κορίνθιον παράπηχυ καινὸν λῄδιον
ἔδωκεν εἰς γναφεῖον: εἶτ᾽ ἐπεὶ τέλος
ἔδοξ᾽ ἔχειν, πέμψασα τὴν θεραπαινίδα
τὸ μισθάριον ἔχουσαν ἐκέλευ᾽ ἀποφέρειν
θοἰμάτιον. ὁ γναφεὺς δ᾽ εἶπεν: ‘ἄν γ᾽ ἐλᾳδίου
ταρτημόριά μοι, φησί, προσενέγκῃς τρία,
κόμισαι. τὸ κωλῦον γάρ ἐστι τοῦτό με.'
ἣ δ᾽ ὡς ἀπήγγειλ᾽, ‘<ὦ> τάλαιν᾽, εἶπεν, κακῶν᾽
ἡ Γλυκέριον, ‘μέλλει γὰρ ὥσπερ μαινίδας
ἀποτηγανίζειν, φησί, μου τὸ λῄδιον.'
εἰσῆλθεν ἐπὶ κώθωνα πρὸς τὸν βασιλέα
Πτολεμαῖον: εἰώθει δὲ συμπίνειν αἰεὶ
αὐτῷ. λέγει δ᾽ οὖν ὑστεροῦσα παρὰ πολύ:
‘Πτολεμαῖε, διψῶ, φησί, παππία, σφόδρα:
ἀλλ᾽ ἐγχεάτω μοι τέτταρας κοτύλας ἔπειτα
εἰς τὴν μεγάλην.' ἔπειτεν ὁ βασιλεὺς λέγει:
‘εἰς τὴν λεκάνην μὲν οὖν: δοκεῖς γάρ μοι πολύν,
Ἵππη, πάνυ χόρτον, φησί, καταβεβρωκέναι.'
Φρύνην ἐπείρα Μοίριχος τὴν Θεσπικήν:
κἄπειτεν αἰτήσασαν αὐτὸν μνᾶν μίαν
ὁ Μοίριχος ‘μέγ᾽, εἶπεν: οὐ πρῴην δύο
χρυσοῦς λαβοῦσα παρεγένου ξένῳ τινί;᾽
‘περίμενε τοίνυν καὶ σύ, φησίν, ἕως ἂν οὗ
βινητιάσω, καὶ τοσοῦτον λήψομαι.'
Νικὼ λέγεται τὴν Αἶγα, Πύθωνός τινος
αὐτήν ποτ᾽ ἀπολιπόντος, Εὔαρδιν δὲ τὴν
παχεῖαν ἀναλαβόντος, εἶτεν ὕστερον
μεταπεμπομένου ποθ᾽, ὡς ἔοικ᾽, αὐτήν, λέγειν
πρὸς τὸν μετιόντα παῖδα: ‘Πύθων, φήσ᾽, ἐπεὶ
ἤδη διάμεστος τῶν ὑείων ἐγένετο,
ἐπ᾽ αἴγει᾽ οἷός ἐστιν ἀνακάμπτειν πάλιν;᾽
