Athenaeus, Deipnosophistae
Kaibel, Ed.

λάγυνον δὲ μέτρου λέγουσιν εἶναι ὄνομα παρὰ τοῖς Ἕλλησιν, ὡς χοὸς καὶ κοτύλης. [χωρεῖν δ᾽ αὐτὸ κοτύλας Ἀττικὰς δώδεκα.] καὶ ἐν Πάτραις δέ φασι τοῦτ᾽ εἶναι τὸ μέτρον τὴν λάγυνον. ἀρσενικῶς δὲ εἴρηκε τὸν λάγυνον Νικόστρατος μὲν ἐν Ἑκάτῃ ῾II 223 K':'

τῶν κατεσταμνισμένων
ἡμῖν λαγύνων πηλίκοι τινές; Β. τρίχους.

καὶ πάλιν:

τὸν μεστὸν ἡμῖν φέρε λάγυνον.

καὶ ἐν τῇ ἐπιγραφομένῃ Κλίνῃ ῾ib. 224':'

καὶ δυσχερὴς λάγυνος οὗτος πλησίον
ὄξους.

Δίφιλος ἐν Ἀνασῳζομένοις ῾ib. 544':'

λάγυνον ἔχω κενόν, ὦ γραῦ, θύλακον δὲ μεστόν.

Λυγκεὺς δ᾽ ὁ Σάμιος ἐν τῇ πρὸς Διαγόραν Ἐπιστολῇ γράφει: ‘καθ᾽ ὃν χρόνον ἐπεδήμησας <ἐν> Σάμῳ, Διαγόρα, πολλάκις οἶδά σε παραγινόμενον εἰς τοὺς παρ᾽ ἐμοὶ πότους, ἐν οἷς λάγυνος κατ᾽ ἄνδρα κείμενος οἰνοχοεῖτο, πρὸς ἡδονὴν διδοὺς ἑκάστῳ ποτήριον.' Ἀριστοτέλης δ᾽ ἐν τῇ Θετταλῶν Πολιτείᾳ ῾fr. 452 R' 'θηλυκῶς λέγεσθαί φησιν ὑπὸ Θετταλῶν τὴν λάγυνον. καὶ Ῥιανὸς ὁ ἐποποιὸς ἐν Ἐπιγράμμασιν ῾p. 211 M':'

ἥμισυ μὲν πίσσης κωνίτιδος, ἥμισυ δ᾽ οἴνου,
Ἀρχῖν᾽, ἀτρεκέως ἥδε λάγυνος ἔχει.
λεπτοτέρης δ᾽ οὐκ οἶδ᾽ ἐρίφου κρέα: πλὴν ὅ γε πέμψας
αἰνεῖσθαι πάντων ἄξιος Ἱπποκράτης.

οὐδετέρως δὲ Δίφιλος ἐν Ἀδελφοῖς εἴρηκεν ῾II 541 K':'

ὦ τοιχωρύχον
ἐκεῖνο καὶ τῶν δυναμένων λαγύνιον:
ἔχον βαδίζειν εἰς τὰ γεύμαθ᾽ ὑπὸ μάλης,
καὶ τοῦτο πωλεῖν μέχρι ἂν ὥσπερ ἐν ἐράνῳ
εἷς λοιπὸς ᾖ κάπηλος ἠδικημένος
ὑπ᾽ οἰνοπώλου.

τὸ δ᾽ ἐν Γηρυονηίδι Στησιχόρου ‘ἔμμετρον ὡς τριλάγυνον᾽ τὴν τῶν τριῶν γενῶν ἀμφιβολίαν ἔχει. Ἐρατοσθένης δέ φησι ῾fr. 82 Strecker' 'λέγεσθαι τὴν πέτασον καὶ τὴν στάμνον ὑπό τινων.