Athenaeus, Deipnosophistae
Kaibel, Ed.

πίομαι δὲ ἄνευ τοῦ 〈υ〉 λεκτέον, ἐκτείνοντας δὲ τὸ 〈ι〉. οὕτω γὰρ ἔχει καὶ τὸ Ὁμηρικόν:

πιόμεν᾽ ἐκ βοτάνης.

Il. 13.493

καὶ Ἀριστοφάνης Ἱππεῦσιν ῾v. 1289':'

οὔποτ᾽ ἐκ ταὐτοῦ <μεθ᾽ ἡμῶν πίεται> ποτηρίου.

καὶ ἐν ἄλλοις ῾fr. 597 K':'

πικρότατον οἶνον τήμερον πίει τάχα.

[ὡς ἀπὸ τοῦ πιοῦμαι] ἐνίοτε δὲ καὶ συστέλλουσι τὸ 〈ι〉, ὡς Πλάτων ἐν Ταῖς ἀφ᾽ ἱερῶν ῾I 603 K':'

οὐδ᾽ ὅστις αὐτῆς ἐκπίεται τὰ χρήματα.

καὶ ἐν Σύρφακι ῾p. 642':' ‘καὶ πίεσθ᾽ ὕδωρ πολύ.' πίε δὲ δισυλλάβως Μένανδρος ἐν Ἐγχειριδίῳ ῾IV 113 M':'

<πίε.> Β. πιεῖν ἀναγκάσω
τὴν ἱερόσυλον πρῶτα.

καὶ “τῆ πίε” Od. 9.347 : [καὶ πῖνε] καὶ σὺ οὖν, ὦ ἑταῖρε, κατὰ τὸν Ἄλεξιν, ὃς ἐν Διδύμοις φησί ῾II 315 K':'

τούτῳ πρόπιθ᾽, ἵνα καὐτὸς ἄλλῳ

καὶ γένηται ἡ παρ᾽ Ἀνακρέοντι καλουμένη ἐπίστιος. φησὶ γὰρ ὁ μελοποιός ῾fr. 90 B':'

μηδ᾽ ὥστε κῦμα πόντιον
λάλαζε, τῇ πολυκρότῃ
σὺν Γαστροδώρῃ καταχύδην
πίνουσα τὴν ἐπίστιον.

τοῦτο δ᾽ ἡμεῖς ἀνίσωμά φαμεν.