οὐδὲν πέπονθας δεινόν, ἂν μὴ προσποιῇ:1 κομιδῇ γελοῖόν ἐστι, μὴ τῆς σαρκὸς πυνθάνεσθαι τί πέπονθε, μηδὲ τῆς ψυχῆς εἰ διὰ τὸ σύμπτωμα τοῦτο χείρων γέγονεν, ἀλλὰ τοῖς ἔξωθεν συναχθομένοις καὶ συναγανακτοῦσι διδασκάλοις χρῆσθαι τῆς λύπης. [p. 551]
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
τῶν λόγων ἀρίστους καὶ βεβαιοτάτους
ὥσπερ τῶν φίλων φασὶν εἶναι τοὺς ἐν ταῖς
συμφοραῖς παρόντας ὠφελίμως καὶ βοηθοῦντας:
ἐπεὶ πάρεισί γε πολλοὶ καὶ
προσδιαλέγονται τοῖς ἐπταικόσιν, ἀλλ᾽
ἀχρήστως μᾶλλον
δὲ βλαβερῶς, καθάπερ ἀκόλυμβοι πνιγομένοις
ἐπιχειροῦντες βοηθεῖν περιπλεκόμενοι καὶ
συγκαταδύνοντες: δεῖ δὲ τὸν παρὰ τῶν φίλων
καὶ τῶν βοηθούντων λόγον παρηγορίαν εἶναι
μὴ συνηγορίαν τοῦ λυποῦντος. οὐ γὰρ
συνδακρυόντων
καὶ συνεπιθρηνούντων ὥσπερ χορῶν τραγικῶν
ἐν τοῖς ἀβουλήτοις χρείαν ἔχομεν, ἀλλὰ
παρρησιαζομένων καὶ διδασκόντων ὅτι τὸ
λυπεῖσθαι καὶ τὸ ταπεινοῦν ἑαυτὸν ἐπὶ
παντὶ μὲν ἄχρηστόν ἐστι καὶ
γιγνόμενον κενῶς καὶ ἀνοήτως: ὅπου δ᾽
αὐτὰ τὰ
πράγματα δίδωσιν ὑπὸ τοῦ λόγου ψηλαφηθέντα
καὶ ἀνακαλυφθέντα πρὸς ἑαυτὸν εἰπεῖν
1 Kock. 3 p. 52
Plutarch. Moralia. Gregorius N. Bernardakis. Leipzig. Teubner. 1891. 3.
The National Endosment for the Humanities provided support for entering this text.
This text was converted to electronic form by optical character recognition and has been proofread to a high level of accuracy.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.