Plutarch, De Iside et Osiride
Gregorius N. Bernardakis, Ed.

ἀκούομεν δὲ καὶ Ὁμήρου τοὺς μὲν ἀγαθοὺς διαφόρως ‘θεοειδέας’ ἑκάστοτε καλοῦντος ¹ καὶ ‘ἀντιθέους ’ καί ‘θεῶν ἄπο μήδε᾽ ἔχοντας:’ τῷ δ᾽ ἀπὸ τῶν δαιμόνων προσρήματι χρωμένου κοινῶς ἐπί τε χρηστῶν καὶ φαύλων,

δαιμόνιε σχεδὸν ἐλθέ: τίη δειδίσσεαι οὕτως
² Ἀργείους;᾽

καὶ πάλιν

ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος:

³ καὶ

δαιμονίη, τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες
⁴ τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ,τ᾽ ἀσπερχὲς μενεαίνεις
Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐυκτίμενον πτολίεθρον;

ὡς τῶν δαιμόνων μικτὴν καὶ ἀνώμαλον φύσιν ἐχόντων καὶ προαίρεσιν. ὅθεν ὁ μὲν Πλάτων ⁵ Ὀλυμπίοις θεοῖς τὰ δεξιὰ καὶ περιττὰ τὰ δ᾽ ἀντίφωνα τούτων δαίμοσιν ἀποδίδωσιν. ὁ δὲ Ξενοκράτης καὶ τῶν ἡμερῶν τὰς ἀποφράδας καὶ τῶν ἑορτῶν, ὅσαι πληγάς τινας ἢ κοπετοὺς ἢ νηστείας ἢ δυσφημίας: ἢ αἰσχρολογίαν ἔχουσιν, οὔτε θεῶν τιμαῖς οὔτε δαιμόνων οἴεται προσήκειν χρηστῶν, ἀλλ᾽ εἶναι φύσεις ἐν τῷ περιέχοντι μεγάλας μὲν καὶ ἰσχυράς, δυστρόπους δὲ καὶ σκυθρωπάς, αἳ χαίρουσι τοῖς τοιούτοις, καὶ τυγχάνουσαι πρὸς οὐθὲν ἄλλο χεῖρον τρέπονται: [p. 497] τοὺς δὲ χρηστοὺς πάλιν καὶ ἀγαθοὺς ὅ θ᾽ Ἡσίοδος ⁶ ‘ἁγνοὺς δαίμονας’ καὶ ‘φύλακας ἀνθρώπων’ προσαγορεύει, ‘πλουτοδότας καὶ τοῦτο γέρας βασιλήιον ἔχοντας.’ ὅ τε Πλάτων ⁷ ἑρμηνευτικὸν τὸ τοιοῦτον ὀνομάζει γένος καὶ διακονικὸν ἐν μέσῳ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, εὐχὰς μὲν ἐπεῖ καὶ δεήσεις ἀνθρώπων ἀναπέμποντας, ἐκεῖθεν δὲ μαντεῖα δεῦρο καὶ δόσεις ἀγαθῶν φέροντας, Ἐμπεδοκλῆς ⁸ δὲ καὶ δίκας φησὶ διδόναι τοὺς δαίμονας ὧν ἂν ⁹ ἐξαμάρτωσι καὶ πλημμελήσωσιν,

αἰθέριον μὲν γάρ σφε μένος πόντονδε διώκει,
πόντος δ᾽ ἐς χθονὸς οὖδας ἀπέπτυσε, γαῖα δ᾽ ἐς αὐγὰς ¹⁰
ἠελίου ἀκάμαντος, ὁ δ᾽ αἰθέρος ἔμβαλε δίναις:
ἄλλος δ᾽ ἐξ ἄλλου δέχεται, στυγέουσι δὲ πάντες:

ἄχρι οὗ κολασθέντες οὕτω καὶ καθαρθέντες αὖθις τὴν κατὰ φύσιν χώραν καὶ τάξιν ἀπολάβωσι.